ייתכן

בַּחֲלוֹמִי
רָאִיתִי אֶמֶשׁ
שֶׁאֲנִי גּוֹסֵס.
אֶת הַמָּוֶת רָאִיתִי,
וְהִסְתַּכַּלְתִּי לוֹ בָּעֵינַיִם.
חַשְׁתִּי בּוֹ
הָיִיתִי נוֹכֵחַ בְּתוֹכוֹ.
הָאֱמֶת, לֹא יָדַעְתִּי
מִקֹּדֶם
שֶׁהַמָּוֶת
בְּרֹב מַהֲלָכָיו
זוֹרֵם בַּעֲדִינוּת שֶׁכָּזֹאת –
עֶלְפוֹן-חוּשִׁים צָחוֹר חָמִים
מוֹכִי וְלֹא הָדוּק
נִים-לֹא-נִים נָעִים.
עַל כָּל פָּנִים
נְטוּל כְּאֵב
וַחֲרָדָה.
יִתָּכֵן
שֶׁהַפַּחַד שֶׁלָּנוּ
הַמֻּגְזָם
מִן הַמָּוֶת
מְקוֹרוֹ בַּהִתְגַּבְּרוּת הַנִּמְרֶצֶת
שֶׁל רְצוֹנֵנוּ לִחְיוֹת.
יִתָּכֵן.

אֲבָל
אֶת שֶׁאֵינִי יָכוֹל בֶּאֱמֶת לְתָאֵר
בַּאֲשֶׁר לְמוֹתִי
הוּא רַק
הָרַעַד הַזֶּה, הָאִינְסְטִינְקְטִיבִי,
הַמַּחֲרִיב,
שֶׁאוֹחֵז בָּנוּ
כְּשֶׁמִּתְבָּרֵר תּוֹךְ כְּדֵי הַמָּוֶת
כִּי הִנֵּה, עוֹד מְעַט,
אֲנַחְנוּ מִתְנַתְּקִים מֵאֲהוּבֵינוּ –
לֹא נִרְאֶה אוֹתָם עוֹד
לֹא נוּכַל אֲפִלּוּ סְתָם לַחְשֹׁב עֲלֵיהֶם.

22 במרס, 1988

رُبَّما

في مَنامِي
رَأَيْتُ بِالأَمْسِ
أَنِّي أَموتُ.
لَقَدْ رَأَيْتُ ﭐلمَوْتَ
رُؤْيَةَ ﭐلعَيْنِ.
شَعَرْتُ بِهِ
وَكُنْتُ فِيهِ.
وَﭐلوَاقِعُ أَنَّنِي ما كُنْتُ أَعْرِفُ
قَبْلاً
أَنَّ ﭐلمَوْتَ
في أَكْثَرِ مَراحِلِهِ
يَنْسابُ بِمِثْلِ هٰذِهِ ﭐلسُّهولَةِ –
خَدَرٌ أَبْيَضٌ دَافِىءْ
نَاعِمٌ وَفَضْفَاضْ
وَإِحْسَاسٌ بِالنُّعَاسِ لَذِيذْ.
عَلى ﭐلعُمومِ
لا يُوْجَدُ أَلَمٌ
وَلا رَهْبَةٌ.
رُبَّمَا
كانَ خَوْفُنا
ﭐلمُبَالَغُ فِيهِ
مِنَ ﭐلمَوْتِ
أَساسُهُ ﭐلتَّصْعِيدُ ﭐلمُكَثَّفُ
لِرَغْبَتِنَا فِي ﭐلحَيَاةِ.
رُبَّمَا.

لكِنْ
ما أَعْجَزُ فِعْلاً عَنْ وَصْفِهِ
في مَوْتِي
هُوَ فَقَطْ
هٰذِهِ ﭐلرَّعْدَةُ، ﭐلتِّلْقَائِيَّةُ،
ﭐلمُدَمِّرَةُ،
ﭐلَّتي تَجْتَاحُنَا
عِنْدَما نُوْقِنُ، وَنَحْنُ نَموتُ
أَنَّنا سَنُقْطَعُ عَنْ أَحِبّائِنا
بَعْدَ قَلِيل –
فَلا نَراهُمْ
وَلا نَسْتَطِيعُ حَتّى مُجَرَّدَ ﭐلتَّفْكِيرِ فيهِمْ.

22/3/1988