לא יותר

הַשִּׁנּוּיִים שֶׁחָלוּ בְּמַצָּבִי
הַגּוּפָנִי
לְאַחַר שֶׁדָּרְכָה כַּף רַגְלִי
עַל מִפְתַּן הַשִּׁשִּׁים
שֶׁל שְׁנוֹתַי
הָיוּ סְפוּרִים וּפְשׁוּטִים.
סְתָם כַּמָּה שִׁנּוּיִים, לֹא יוֹתֵר:
לַחַץ דָּם מָתוֹק עַד כְּדֵי סֻכֶּרֶת,
דַּלֶּקֶת שֶׁלֹּא מַפְסִיקָה לְהַדְלִיק אֶת הַמִּפְרָקִים.
הַפְרָעוֹת כְרוֹנִיּוֹת
בַּהַפְרָשָׁה שֶׁל יְחִידַת-עִלִּית
מִקֶּרֶב הַבַּלּוּטוֹת הָעִקָּרִיּוֹת.
בְּפֶה מָלֵא אֲנִי יָכוֹל לוֹמַר
שֶׁשְּׁמִיעָתִי כָּבְדָה
וְהִשְׁתַּבְּשָׁה רְאִיָּתִי בְּאֹפֶן יְסוֹדִי
דֶּרֶךְ מִשְׁקָפַיִם עֲבֵי-עֲדָשׁוֹת.
תְּלוּת מֻחְלֶטֶת בְּמַקֵּל הַהֲלִיכָה
אֲפִלּוּ כְּשֶׁאֲנִי סְתָם מִשְׁתַּעֵל.
נְדוּדֵי-שֵׁנָה שֶׁנָּדְדוּ אֵלַי מֵאֶרֶץ הָאַמְגּוּשִׁים,
וּמְנַדְנְדִים בְּלִי הֶפְסֵק בְּלַיְלָה שָׁחֹר כְּזֶפֶת
אָרֹךְ יוֹתֵר מִשְּׂעָרָן שֶׁל שִׁשִּׁים שֵׁדוֹת רָעוֹת.

סְתָם כַּמָּה שִׁנּוּיִים, כְּפִי שֶׁאַתֶּם רוֹאִים.
אָה, שָׁכַחְתִּי: וְגַם תְּשִׁישׁוּת שֶׁלֹּא תָּמוּשׁ
מִן הַשְּׁרִיר הַמֻּפְקָד עַל הַשִּׂמְחָה בְּלִבִּי.

כְּמוֹ-כֵן, כְּדַאי לָשִׂים לֵב לְתוֹפָעָה מְעַנְיֶנֶת,
כְּגוֹן הַשִּׁמּוּשׁ שֶׁעָשִׂיתִי לְעֵיל בַּבִּטּוּי
"בְּפֶה מָלֵא",
וְהָיָה צָרִיךְ לוֹמַר
"בְּפֶה רֵיק מִשִּׁנַּיִם".

1 במאי, 2004

لَيْسَ إِلاّ

اَلتَّغَيُّراتُ ﭐلَّتي تَعَرَّضْتُ لَها
في جَسَدي
بَعْدَ أَنْ وَضَعْتُ قَدَمي
في ﭐلسِّتّيناتِ
مِنْ عُمْري
كانَتْ مَعْدودَةً وَعادِيَّةً.
بِضْعُ تَغُيُّراتٍ، لَيْسَ إِلاّ:
ضَغْطٌ يُضاغِطُ »سُكَّرِيّ«
اِلتِهابٌ مُقِيمٌ في ﭐلمَفاصِلِ.
اِضْطِرابٌ مُزْمِنٌ
في عُصاراتِ كَوْكَبَةٍ
مِنَ ﭐلغُدَدِ ﭐلأَساسِيَّةِ.
فُضَّ فَمِي
ثَقُلَ سَمَعِي
خَلَلٌ جَذْرِيٌّ
في رُؤْيَتي عَبْرَ نَظّاراتٍ سَميكَةٍ.
اَلاعْتِمادُ ﭐلكُلِّيُّ عَلى ﭐلعُكّازِ
حَتّى، عِنْدَما أَسْعُلُ.
أَرَقٌ مَجوسِيٌّ لا يَخْمَدُ
في لَيْلٍ أَسْودٍ أَسْودٍ
أَطْوَلَ مِنْ شَعْرِ سِتّينَ غُولَةً.

بِضْعَةُ »تَغَيُّراتٍ«، كَما تَرى،
إَلى جانِبِ وَهْنٍ دائِمٍ
في عَضَلَةِ ﭐلفَرَحِ مِنْ قَلْبِي.

أَيْضًا، مُلاحَظَةُ حالاتٍ عامَّةٍ لافِتَةٍ:
مِنْ فِئَةِ ﭐللُّجوءِ إِلى اسْتِعْمالِ ﭐلتَّعْبيرِ:
»فُضَّ فَمِي«
بَدَلَ ﭐلقَوْلِ:
»سَقَطَتْ أَسْنانِي«